zaman zaman gelen nahoş hislerdir. bazen tiskinmeye kadar gider. sonra komple geldiği gibi gider.
önce güzel şeylerden başlayalım sabah sabah. bir insanı sevmene bakar bu hislerin gitmesi. öylesine seversin ki ne o hastalansın, ölsün istersin ne kendin. sonsuza kadar yaşayıp ( hayatta olup ) onunla olmak istersin. bir çocuğun olmasına bakar bu hislerin gitmesi. henüz yaşamadım ama yaşayan çok arkadaşımı, akrabamı gördüm. tüm sıkıntıları akıp gidiyor o çocukları kucaklarına aldıklarında. bir insanın gülümsemesine bakar bu hislerin gitmesi. öyle bir güldürürsün ki iyi ki hayattayız dersin. ailen ile mutlu bir an geçirmene bakar bu hislerin gitmesi. sevildiğini hissedersin içine çekerken isyan ettiğin o nefes rahatlatır o anlarda seni.
sonra can sıkıcı şeyler olur. bir hastaneye yolunun düşmesine bakar bu hislerin gitmesi. insanların nelerle uğraşmak zorunda olduğunu görürsün. klişe gibi gelir ama o hastanede o anları yaşarken hiçte klişe olmadığını anlarsın. sevdiğin birisini acı çekerken görürsün. inanırsın inanmazsın bilmem ama şükredersin birine veya bir şeylere şu andaki halin için. bir cenazeye katılmaya bakar bu hislerin gitmesi. merhumu görürsün hareket etmiyordur. bundan sonrada edemeyecektir. nefes almaz buz gibidir. yakınlarını görürsün feryat figan ağlıyorlardır. keşke hayatta olsaydı diyorlardır orada anlarsın hayatın aslında güzel olduğunu. açlıktan yokluktan ağlayan bir insanın gözyaşlarını görürsün. bir tanesini görmene bakar bu hislerin gitmesi..
