benim için çocukluğum demektir. her şeyin basit olduğu bu evde en güzel oyuncağım eski tarz çevirmeli pirizlerdi. babaannemle koyun koyuna uyuduğum gecelerde sobanın tavanda yaptığı ışık oyunlarına bakıp hayaller kurdum. köydeki ev yolun hemen kıyısında olduğu için tek tük geçen araba ışıklarıyla bir anlığına aydınlanan duvardaki gençlik fotoğraflarını ezbere bilirim bu yüzden.
annesiz bir çocuğun en büyük eğlencesi bahçedeki çam ağacına kurulmuş salıncaktı. şimdilerde hiçbir şey en küçük derdime derman olamazken, o salıncakla çıktım gökyüzüne; o salıncakla kozalak düşürdüm.
köy evinde tek arkadaşım vardı: simsiyah bir kedi. gizlice eve alıp sobanın karşısında çok uyumuşuzdur beraber. o yüzden siyah bana matemi hatırlatmaz hiçbir zaman.
köy evi, benim için babaannemin eşarp kokusu, çam reçinesi, dut tadı, yanan odun kokusudur. simsiyah, kuyruğu kopuk bir kedidir. çok bunaldığım zamanlarda kendisi çoktan toprak olmuş babaannemin eşarbını alıp koklarım. az biraz huzur bulurum. o koku uçup kaybolduğu vakit sanırım çocukluk da elden gidecek.
