Çaresizliktir.
Hiç unutmam unutmaktan utanırım.Üniversite 2.sınıftayım arkadaşlarla bir gece gençlik caddesinden aleme doğru akıyoruz saat 11 falan birden bağrışma falan duyduk yolun başındaki üst geçidin dibinden.Baktık kız ağlaması yardım edin falan diyor benim dötüm yemesede vicdanımda el vermedi ne oluyor lan deyi verdim birden.Baktım köprünün altından gölgelerden biri yukarı çıktı bize baktı dik dik.Ben de pek iş yoktur ama irfan ve Semih'in maşallahı var.Adama baktım gözü kesmiyor diklendim daha beter ne oluyor lan orda ne ayaksınız siz deyip hızla yürüdüm üstüne.Tabi adamlar iki kişi anında topukladılar.Gittim baktım ki genç bir oğlan yerde iki üç tane yemiş adamlardan.Kızın biride elinde bira şişesi kala kalmış.Bizimkiler oğlanı kaldırırken ben de kıza gittim bir şeyiniz var mı diye sordum.Kız sendin o deyip boynuma sarılmaz mı?Yüzüm arkadaki oğlana dönük kız sürekli çok teşekkürler deyip duruyor.Oğlanın yüzüne baktım ve o an dünyanın en berbat duygusunu gördüm.
Tabi biz delikanlı adamız oracıkta kızın numarasını aldım sabahına çorbaya çıkarıp gereken ihtimamı gösterdim kendisine.
