bu ülkede değil şehit, doğuda askerlik yapan birinin annesi bile değil, ablası olarak şunu diyebilirim.
sizi bilmem ama tv'nin altından geçen "son dakika bingöl'de 3 şehit" vb. haberlerini gördüğünüzde çakıldınız mı oturduğunuz koltuğa siz hiç? o çok uzun, o çok lanet, o hiç bitmiyecekmiş gibi gelen sessizlikte o askerin anasına, annenize baktınız mı? babanın hemen telefona sarılıp cep telefonu kullanmasına izin verilmemiş oğlunu aramasını gördünüz mü? birliğini arayıp birliğin cevap vermemesine şahit oldunuz mu siz hiç?
elleriniz titredi mi o haber geçerken ekranın altından? beklediniz mi hiç kardeşinizin adını? kocanızın adını? oğlunuzun adını sonra?
"evet mert yazıcaklar şimdi 9 ay aynı karnı paylaştığım karındaşım, kardeşim öldü evet. hayır buna dayanamam allahım ne olur o olmasın" dediniz mi? şehitlerin adları verilirken "mert" adı geçmeyince derin bi oh çektiniz mi? kısa bi zamandan sonra " benim mertim değil ama kimbilir kimin merti diyip ağladınız mı" bencilliğinize? daha bi kavurdu mu içinizi sonra, ertesi sabah cenaze törenindeki ayağında çorabı olmayan zelihalar? "ağlamıyorum oğlum ağlatmak istemiyorum birilerini" diyen o anneye bakıp ekranda "benim anam olabilirdi "dediniz mi? yok olmak istediniz mi o şehitlerle beraber...
"madem bu toprak için bunca olay, alın size kanlı topraklarım kinle nefretle sulanan" demek istediniz mi?
istemediniz. istemezsiniz emin olun...
"ablammm eğitime gidiyorum 15 gün arıyamam. annemlere iş yerinde biz konuştuk de merak etmesinler beni. sizi çok seviyorum" dediğinde kardeş ölüyorsam ben 15 gün boyunca binlerce kez, ölen askerin annesini düşünemiyorum bile...
