Kendimize sadece kendimizin sunacağı özgürlükler veriyorduk.
Mutluluk oyunlarıyla kendimizi kandırıp sağlıklı kafayı bedende tutmaya çalışıyorduk.
Her şeyin bittiği anlarda çarptığım kapıdan geri içeriye girip hadi kalkın bugün güzel bir şeyler yapalım diyordum.
Çökmüş ruhsal derinlikler,asık yüzler ve her an birbirine girecek bireyler bu yeni dinamizm sayesinde yeniden kenetlenip ayağa kalkıyordu.
Bizi kimse yıkamaz diyorduk ta ki ölümcül bir hastalığın pençesine düşünceye kadar.
Bize yeni şeyler hediye eden hayat değil kendi bakış açımızdı.
Küçük umutlar bizi mutlu olmaya zorunlu kılıyordu.
izler bırakıyorduk canlıların ve hayallerin üzerine.iyi anılmak güzel bir şeydi.
Çok fazla menfaat değil çok fazla yalnızlık daha güzeldi.
Sıra sıraya dizilen tam anını anımsatan dokunaklı anlatımlarımız ve hatıralarımız vardı.
içinde bulunduğumuz her anı hatırlamaları için doğru yerlere yerleştirilen ip uçları vardı.
Her çocuğa ayrı anlatılan birer masal ve birer şarkılar zihinlerinin uyanması içindi.
Kimseden beklemeyip kendi kendimize icat ettiğimiz özgür alanlarda kendimizi mutlu zannetmekten hoşnuttuk.
Bir çiçeğin uyanması için tabiatın doğru zamanını beklemek bizim katlanabileceğimiz en büyük sabır hareketiydi.
