iki yıl boyunca aslında onun için hiç varolmadığım bir adamın peşinde koşmuşum ben. her koşuşumda kaçışlarını gördüm. belki sen her tekrar barışmak istediğinde seni geri çevirmeliydim, sana oyuncağını her istediğin zaman vermemeliydim, ama en büyük hatam da buydu galiba. şimdi o kırıp parçaladığın oyuncağa bakıyorsun ve eğer bantlarsam eskisi gibi olur mu diyorsun. bakma, belki parçaları toplar birleştirirsin ama o oyuncak eskisi gibi olmaz, o pürüzsüz kusursuz görüntüsü ortadan kalkmıştır. sana kötü şeyler söylemek istemem ama bazen öyle bir an geliyor ki, aklımdan öyle şeyler geçiyor ki, inan sen de şaşırırsın. sana, sana karşı beni uyaran herkese haklıymışsınız dememek için kendimi çok zor tuttum, belki dedim hep, belki yanılıyorlardır. sen demiştin ben sevilecek bir insan değilim, ben değer verilecek bir insan değilim, haklıymışsın. kafamda kurduğum o aptal güzelliklere senide dahil ettiğim için çok özür dilerim. en çok da kendimden özür dilerim.
sen de sev ama sevilme.
