Aklımıza gelenin yaşama sevincinde umutlarımız yeşeriyor.
Her gün ölürken her gün yeniden diriliyoruz.
Karamsar bulutların ardından bakarak yaşarken hayatı bizi ayakta tutan sebepler var.
Çocukluk dönemimize ait hatıraların bugün hala bizi etkilemesi ve itici güç olması.
Kitap okuma arzusu,akşam seyredilecek bir maç,yenilecek yemek yada çekirdek.
Zamanın akışı kafamızda ki gibi seyir etmese de küsmeden ve yıkılmadan o bir kaç dakikalık mutluluk için yaşıyoruz hayatı.
Film fragmanı gibi olan mutluluklarımız çoğu zaman hüsranla bitse de yaşama umudumuzu ve savaşma yeteneğimizi kaybetmiyoruz.
Hayal ettiklerimizle yaşamın bize sunduğu arasında derin uçurumlar var.
Sıkılmak ve hayal kırıklığına uğramak sanki tasarlayanın umuduna erişememesi gibi.
Koca hayal aleminde dağınık olan planladıklarını tek çatı altında toplayamamış iken soğuk havanın yüzüne vurduğu gerçek zaman diliminde kafasının karışması ve ayakta kalmakta zorlanması çok normal.
Desteğe ihtiyaç duyduğu psikolojisinin yüklerini tek başına üstlenip yaşamı omuzlamaya çalışmak bırak kafasının içini sağlıklı bir adamın vücut dengesini bozacak kadar ağır.
Hala büyümedi çocukluğumuz ve hala çocuk gibi eski alışkanlıklarımızı yaşatıyoruz.
Kafamızda değişmedi felsefe ve müzik anlayışımızda.
Bu yüzden aklımıza gelenlerin ışığında kendimizi iyi hissediyoruz.
