lise son sınıftı çok seviyorduk, ayrılmak uzak kalmak ölüm gibiydi. üniversiteye gidecektim yüzük takalım dedik. herkes dalga geçerdi özenti derlerdi. ama farklıydı bizim için özeldi. ben üniversite için başka şehire gittim benden 2 sene sonra mezun olup o da başka şehire üniversite okumaya gitti.
artık istediğimiz zaman görüşemiyorduk, telefonla bile kısıtlı konuşuyorduk malum o yıllar kontörlü telefonlar vardı ve kontörler baya pahalıydı buna öğrenciliğin verdiği geçim sıkıntıları da eklenince kopma noktasına gelmiştik ama karşılıklı fedakarlıklarla her seferinde üstesinden geldik.
benim okul bitti işim gereği sürekli şehir değiştirdim, o üniversiteyi bitirince ilk tanıştığımız şehire geri döndü o arada askere gittim bekledi. askerlik dönüşü tekrar başka şehire gitmek zorunda kaldım sabretti ya ben fırsat bulup yanına kaçtım ya da o. en sonunda 10. senemizi doldurduğumuz o gün evlendik artık hiç ayrılmıyoruz. üstüne dünyalar tatlısı bir çocuk ile mutluluğumuza mutluluk kattık.
yüzük mü ? bütün olanakları zorlayarak aldığım 1 çift gümüş alyans yıpranmış yamulmuş şekilde hala durur artık parmağıma olmuyor ama ara ara çıkarır bakarım senelerin sillesini yemiş hala ayakta ve pasparlak duruyor derim tıpkı bizim gibi. 2 hafta sonra 14 sene olacak şimdi yazarken aklıma geldi o yüzükleri dövme yaptırmak bir çalışayım üzerinde belki güzel durur.
