Çocukluğumun büyük bir bölümü anneannemin yanında geçti. En mutlu olduğum, çok ama çok özlediğim yer. Bahçesinin içinde bulunan meyve ağaçları, tulumbası, çeşit çeşit beslediği hayvanlar, bir dediğimi iki etmeyen anneannem, dedem, teyzem, dayım o zamanlar çok gençler her şey tozpembeydi benim için. Yalnız bu güzel zamanlarımı kötüye çeviren vardı;
Yakışıklı.
Huysuz, aksi bir şey. Yandan yandan bakardı. her an bana saldıracakmış gibiydi. Hatta gibiydi değil saldırırdı.
Anneannemin evi 3 katlıydı ve 2. Katta oturuyordu.
3. Kat iste çatı katıydı fakat anneannem orayı kümes yapmıştı. Bir yaz günü anneannemin komşuları gelmiş, ben de iyi çocuk olup, kapının hemen önünde bulunan vitrinli kanepede oturuyorum.- O zamanlar evlerin kapısı hep açık olurdu.- Kapının ordan hafif bir tıkırtı geldi. Ben de kafamı çevirip baktım. belalım olan yakışıklıyla gözgöze geldik ve gelir gelmez yakışıklı bir hışımla içeri bana doğru koşmaya başladı. Nasıl yerimden fırladığımı hatırlamıyorum. Hatırladığım evin içinde; önde ben, arkamda yakışıklı, onun arkasında anneannem koşuyoruz ve " aaaa" diye hayretle ses çıkartan komşular. Sonuç olarak o günü yara bere içinde kalmadan atlattım. Anneannem yakalayıp dışarı bıraktı onu.
Her sabah 2 yumurta alıyorum diye, nedir bu kin? o zamanlar hiç anlayamıyordum. Gerçi hâlâ anlam veremiyorum ya. Her sabah ya her sabah elimde 2 yumurta ağlayarak aşağı inerdim. Tabii küçüğüm 3/5 yaşlarındayım, gücü bir bana yeterdi.
Seni de unutmadım zalım.
