ikinci senemin başında, girdiğim için pişman olup olmamakta hala karar veremediğim üniversite... çok düşünmedim burayı tek tercih olarak yazarken; çocukluk hayalimdi, hani neredeyse ilkokula başladığımdan beri ailem tarafından koşullandırılmıştım boğaziçili olmaya. şimdiyse özellikle ikinci dönemi çok güzel geçen (bazı ciddi hayal kırıklıklarını da unutmadan) bir senenin ardından, yanlış kararlar ve şanssızlıklarla başlayan bir eğitim-öğretim dönemi, artık eskisinden daha bulanık ve puslu görünen hayallerim, daha şimdiden derslerden kaytarmak için bahane arıyor olmanın iç burkuculuğu var... insanın başına gelebilecek en tehlikeli şeyin heyecanını yitirmek olduğunu şimdi çok daha iyi anlıyorum, okulum sağ olsun.
yaklaşık 20 dk. sonra tek hayalim olan, ''başka bir şey okuyamam'' dediğim bölümümün dersine gireceğim. ve biliyorum ki yine kimseyle konuşmak içimden gelmeyecek, bir köşede mal mal oturup, dersin yüzde 90'ını hayal kurarak geçirdikten sonra yorgun, bezgin bir halde çıkıp gideceğim derslikten... umutlarımı yeniden yeşertmek için bir sebep arayacağım ama bulamayacağım muhtemelen.
tüm bunlara rağmen, buraya gelmesem nereye giderdim, gerçekten bilemiyorum. bazen pişman olmak isteyip olamamak da kötüymüş, bunu anlıyorum şimdi garip bir şekilde.
edit: neresini kötülüyorsunuz kardeşim bu entry'nin? öylesine içimi dökeyim dedim sadece, kimin tavuğuna kışt dedik, anlamadım ki?! aynı okulda okuduğum fanatik arkadaşlarsa eğer, şunu söyleyeyim, belki ben okulumu sizden katbekat fazla seviyor ve sahipleniyorumdur... isterseniz şu entry'yi bir de alt-arka taraftaki bir yerinizle değil de gözünüzle okumayı deneyin.
