işte tam bu tarihte ben 13, kardeşim ise henüz 11 yaşında idi. babam maçı izleyebilmemiz için , bizi, yalnızca çocukların girebildiği askeri bir mekana bırakmıştı.
dışarıdan da yine babam ve bir kaç asker çocuğunun babaları camdan maçı izliyordu. maç başladı, golleri, ipliğe dizilen boncuk gibi dizmeye başladık..
fenerin attığı her golden sonra öyle sevinç yaşıyorduk ki, bu his ne zengin çocuklarının üstlerindeki güzel giysilerine, ne patenlerine, kaykaylarına, ne de onların vitesli bisikletlerine sahip olabilme hayallerinimize benziyordu. belki de, kardeşimle ben o gün tam anlamıyla fenerbahçeli olmuşuk. düşündükçe içimi garip bir his kaplıyor.
o maçta saat 6-0'dan sonra bir gs'li abi bundan sonra galatasaray'ı tutarsam diye başlayan sözlerini hatırlıyorun. vallahi neredeyse tüm gs'liler ağlamaklıydı.
çok mutluluk yaşattın be bize fener! çocukluğumun her zerresinde bir imzası olan fener!
seninle ızdırabın en katmerlisine de eyvallah! rahmetli islam çupi demiş ya "fenerbahçe büyüklüğü başka bir büyüklüktür, işte adı konamaz"
