bu sanırım büyük olan taraf erkek olduğunda kaçınılmaz oluyor.
henüz yeni üniversite öğrencisiyken yaz tatilinde yanında çalıştığım sahafa içten içe aşıktım sanırım. tabii bunu kendime itiraf etmem epeyce zor oldu. ikinci yazın sonu. çünkü itiraf demek istifa demek, istifa demek ise bir daha görememek demekti... şimdi düşününce ben bu durumu uzun bir süre kendime dahi itiraf edemezken, beni gören herkesin şıp diye anlaması mı daha kahredici yoksa, onun dükkana gelen sevgilisinin çayını tazelemek mi, bilemedim?
onun açısından bakınca ise; sana emanet edilmiş bir genç kız ve görmemek için adeta kör olunması gereken hayranlığı...
her iki taraf içinde çok yıpratıcı.
bazen kitaplar okumadıklarını da öğretiyor insana.
