ergenliğin ilk yıllarından beri hissettiğim duygudur. ne tanımı vardır, ne yardımcı olabilecek hiçkimse. kelimeler ile bir ifadesi yoktur, çok derin düşününce pek ciddiye alınacak bir şey olmadığını hisseder insan ama bir şeylerin normal olmadığını anladığı zamanlar üzülür. bütün yüzlere bakar uzun uzun, ve bazen ben burada ne yapıyorum amk ya, diye tepkiler verir. herkesin zevk aldığı ve övdüğü şeyler ona yavan ve saçma gelebilir. koca evrende bir sonsuz yalnzlık hisseder. dualar bu durumu bazen erteler ama tamamen kurtuluş var mıdır bilinmez... belkiler...
