Yitip giden, alışılan birçok şey gibi duygular da sönüyor yıllar geçtikçe. Bir tek anılar akla geldiğinde karıştırılıyor sönmeye yüz tutmuş ateşin enkazı ve belki birkaç kıvılcım çıkıyor. Yalnızca o kadar. Bir süreden sonra tamamen küller kalıyor geriye. Enkazı yeniden karıştırmak istendiğinde küllerden başka bir şey bulunamıyor.
Ya beklenemiyor sevilen yıllarca ya da bende öyle bir özellik yok. Bekleyecek kadar sevemiyor da olabilirim insanları.
Bir zamanlar ben sandığım ama ben olmayandır.
Belki bencilliğimden, belki de sevememezliğimden.
