kalabalık bir arkadaş ortamı düşün; birçoğunu daha önce hiç tanımadığın, diğerlerinle de fazla samimi olmadığın... toplanmışsınız bir masanın etrafında, durmaksızın sohbetler dönüyor... biri hollywood sineması'ndan giriyor, oscar diyor, altın küre diyor, ne biliyorsa anlatıyor, diğeri ekonomiden, küresel krizden bahsediyor, bir diğeri ("ne olacak bu fener'in hali?" ile başlamayan bir cümleyle) spordan konuşuyor, tartışıyor, olimpiyatlardan falan... en son biri de -içinde eziklik hissetmiş olacak- tüm bu mevzularının hepsinin içinde bir şekilde var olmaya çalışıyor, adeta dalıyor, "yaa abi, değil mi?" gibilerinden laflar ediyor... sonra milletin sabrını suistimal eden bu insan, diğerlerinin anlayışını yanlış algılayıp bir de güzel gaza geliyor. ne bilip bilmiyorsa döküyor masaya, anlatıyor da anlatıyor. hala az da olsa var olan sabırlardan onay olarak kafa hareketleri alıyor arada. sonrasında ekonomiden mevzu açan arkadaş "işim çıktı benim." gibi yalandan bir bahaneyle masadan kalkıyor. diğerleri uğurluyor. tekrar oturuluyor. bizimki hala devam... nefesinin son demlerindeyken, dayanamayan diğer arkadaşlardan yavaş yavaş "öff!" sesleri gelmeye başlıyor. içlerinden biri, yine yalandan bir sebeple masadan kalkıyor. bu durumu fırsat bilen arkadaşlar da teker teker "aa benim de kalkmam lazım. geç olmuş." deyip masadan ayrılıyorlar. masada tek kalan malum kişi de o kıt beyniyle olan bitene anlam konduramasa da, üzülüyor sanki. topluca kalkan arkadaşlar da, çıkış kapısında buluşup sevinerek başka bir mekana giderken "off abi, neydi o öyle?" gibisinden laflar ediyorlar aralarında. "neyse geçti." diyor biri. karar kılınan mekana gidip oturan bu arkadaşlar siparişlerini de verip bir güzel muhabbeti koyulaştıracakken, bu tek kalan adam buraya da geliyor. bu sefer yanında kız kardeşi. kız kardeşini başka bir masada tek bırakan bu insan, bu kez de insanlara her türlü mani olmaya devam ediyor. bağırıyor, çağırıyor, sulanıyor... *
