Hakkımız tam ortasından yenilirken havai düşüncelerde gökyüzü mertebesine yükseleceğimizi zannediyorduk.
Mutluluk böylesine bir olasılık mıydı yoksa biz mutlu değil miydik?
Anlamadığımız şey biz ne zaman mutlu olacaktık?
Cebimizdeki paranın karşılığı günlük kazançtı ve biz günlük kazançlarla ihtiyaçlarımızı karşılayamıyorduk.
ihtiyacımızı gören şey en az üç günlük kazançtı.
Üç gün boyunca yemeden biriktirmek mümkün değildi.
Olmayan kazançları kredi diye kullanıp kendini mutlu zannetmek salakça bir davranıştı.
Dar gelirlinin hali ortadaydı ve kendini dışarıya iyi gösterecek imkanı hiç bir zaman olmamıştı.
Aynı kıyafeti yıllardır giyiyordu ama kimseye muhtaç değildi.Sıkıyordu dişlerini yırtılan ayakkabılarını kalan son ayakkabı tamircisinde tamir ettiriyordu.
Tamir yenisinin yarısı kadardı bir şekilde katlanıyordu.
Bir çatısı olması için ömründen ömür verirdi.
Çatısı akıyordu.
Yetmiyordu akan yerlere evdeki plastik kovalar.
Başı ağrıyormuş,dişi ağrıyormuş,ruhu sızlıyormuş hepsi ertelenebilir ama çocuğunun kitap ihtiyacını karşılayamamak yakar insanı.
Günahlarımızdan dolayı atacağınız kaynar kazanlar kesmez bizi.
Kalır üzerimizde kanserli hücre gibi.
Kafamızı düşüncelerimizi yok etmeniz gerekir.
