Bir kaç gerçeğin peşinde koşmaya çalışırken fark ettim ki;
Gerçekler kocaman bir orduymuş.
Cahil halimle o kadar çok şeyi bildiğimi zannedip o kadar çok şeyin farkında değilmişim.
Kendi yağımla kendi dünyamda kavrulurken dışarıdan çağırıyorlardı sanki beni.
Çapımın elverdiği kadar tüketmeye çalışıyordum bana ayrılan ömrü.
Ev ortamında kurduğum sanatsal cümleler evin içerisinde dışarıya çıkmadan kafasına göre takılıyordu.
Tutsak konuşmalarımın hitabet sanatına dair cevherler sunmasına rağmen kimse duymuyordu sesimi.
Feryatlarımızı dizginliyor sıradan hayatın içinde kalabalıklara karışıyorduk.
Kalabalıkların hüküm verdiği hayatta kalabalıklardan olmadığımız o kadar gerçekti ki.
Onlar gidiyor diye gitmiyorduk ama üzerinde yürüdüğümüz fabrika bandı yüzünden ilerliyor gözüküyorduk.
Ne lotodan çıkacak para nede emekli olma hayali.
Hatırladığımız güzel hayaller.
Bilinç altına gizlenen geçmişimiz.
Kafasına göre esen rüzgar saçlarımızı dağıtıyor ama düşüncelerimize bir şey yapamıyordu.
Her şey dağılıyordu ve biz ilkbaharı düşleyerek kendimizi elma ağacının altında muhafaza ediyorduk.
Yağmurlar yağacak ve değişmeyecek dünya.
Sarhoş bir sabaha uyandığımızda uyandığımız için küfürler edecektik dünyaya.
