izmir'i bilmem, çok istedim gitmeyi ama gitmek, yaşamak henüz nasip olmadı. lakin şöyle bir kıyas yapabilirim sanırım. istanbul'un sağlam soğunu bilirim. nemli, rüzgarlı üstelik inceden yağmurlu o insanın suratına suratına çarpan soğunu bilirim. nem açısından bunu vurguluyorum. minibüsten eve 5 dakika yürüme mesafesindeydim ve o 5 dakikada dişlerim titremişti...
gelelim angara'ya. arkadaşlar buradaki başka bir şey. buradaki bambaşka. bir insan yürürken kaskatı kesilip saç diplerinin bile üşüdüğünü hisseder mi? hissediyor işte. saç diplerimin bile donduğunu hissettim ben bu şehirde. hareketsiz şekilde, kaskatı yürüdüğümü bilirim ben burada. minibüse binmeden evvel köpeklerin silkinme hareketini yapıp üzerimdeki karları attığımı bilirim. ama atamamıştım. donmuşlardı çünkü. abartmıyorum. çünkü askerliğimi yaptığım şehirde soğuktan zenci olmuştuk tüm tabur. ora bile kıyaslanamaz ankara ile.
şikayet ettim mi? hiç etmedim. angara'da ilkbahar, yaz çok güzeldir. ama bu şehir yaşanacaksa kışın yaşanmalı. hakkıyla üşüterek. hakkıyla göt dondurarak. sevgiliyle metroya yürürken mekan çıkışı eller bir montun cebinde birleşmiş şekilde titreyerek yürümektir mesela. yağan kar altında bir mekanda sıcak şarap içmek veya kar altında kuğulu parkta bir bankın üzerinde sevgiliyle bira içmektir. böyle yaşamaktır. özetle ankara daha soğuktur. lakin kışın ankara yazın izmir derim ben.
