hep etraftan efsanelerini duyduğum kızdı kendileri. çoğu tanıdığım kişinin böyle bir anısı vardı. bir kızla bakışmışlar, kız masadan kalkarken numarasını verip gitmiş falan. yada bir kağıda yazıp adamın cebine sokmuş falan feşman.
hep efsane zannederdik. "vay be abi, kızlar teklif ediyor bazı yerlerde. ehiehiehi" geyiklerine konu olurdu.
ve birgün bu efsanevi mitolojik varlıkla benim de karşılaşacağımı bilemezdim. evet, "hiç kasmadan telefon numarasını veren kız"ı ben de gördüm! 23 yaşıma kadar beklemem gerekti, ama gördüm! evet, yalan değil, efsane değil! o gerçekten var!
gırgırı bir kenara bırakırsam eğer, bu hiç konuşmadığım, sadece bakıştığım ve en nihayetinde farkında olmadan numarasını aldığım (kız ortamdan kaybolduktan çok sonra fark ettim numarasını verdiği kağıdı) kız, beni derin düşüncelere itti. elimde sadece bir numara vardır. ne yapabilirdim ki? arayıp nefes sesi verip, daha sonra suratına mı kapatacaktım? Yada kıza "nbr" diye mesaj mı atacaktım? sadece elimde numarası olan birine ne yapabilirdim ki? karakterime uymaz böyle yavşak davranışlar.
bir daha ki karşılaşmamızda da ben ona gizlice numaramın yazılı olduğu kağıdı vereceğim. ben düşüneceğime, o düşünsün. *
olur da ararsa;
(bkz: ay ben gülerim)
