iki farklı örnek var. Bu iki farklı örnekte iki farklı fikriyat var;
--spoiler--
Bir tanıdığımızın oğlu istanbul’a Üniversiteye başladığında, babasına telefon etmiş. “Ben burada nefsime yenik düşmekten korkarım. Bana kız bulun evlenmek istiyorum” demiş. Anne baba bilinçliydi. Hemen derdine düşüp oğullarını evlendiriyorlar. Her konuda iki ailede çocuklarına destek oldu. Hâlâ evliliklerin mutlu bir şekilde devam ettiğini duymak mutluluk verici.
Yine başka bir tanıdığımız, beş yıldır üniversite sınavına giren ama kazanamayan kızının durumundan bahsediyordu. Ben de “Niye bu kadar çabalıyorsunuz, münasip biriyle evlendirin. Yuvasını kursun deyince” : “Olur mu ablası o daha çok küçük, ben ona bulaşık bile yıkatmıyorum okusun diye” cevabını verdi…
Çocuklarımızla ilişkilerimiz yakın olsun. Onların ne istediğini, sıkıntılarını anlamaya çalışalım. Kızlarımıza talip olan düzgün bir genç varsa, ailesi temizse, maddi eksiklikleri fazla dert etmeyelim. Görkemli bir düğün yerine, mütevazi bir yemekle de evlendirebiliriz çocuklarımızı. Okumak istemeyen bir kızı da Allah aşkına okutacağım diye uğraşmayın. Fikrini sorun. Evlenmek istiyorsa evlendirin. Anne olsun, eş olsun bunlar az bir şey mi yani?
