Tedirginlik hali hakim.
Son beş gündür bel ağrılarıyla uğraşırken en arabesk düşüncelere dalıp acıların çocuğunu oynuyorum.
Mesela dünyanın sonu gelecek ve tepemize düşen meteorlar kafamızı ortasından ikiye bölecek.
Yatalak olmamızı engelleyecek bir şey yok.
Yüzdüğümüz havuzların güzelliğinde zannederek bütün havuzları şifa niyetine dalıyoruz yan yollara.
Bir gece önce sarhoşken düşme marifeti ile kırmışız en güzel çiçeği kökünden.
içerken kendimle konuşurken aramızda kötülük isteyen var mı diye soru sorarken belimizdeki fıtık ve kaslarla konuşmaya çalışıyorum?
Derdiniz ne?
Çarkın çarkları arasına çomak sokmak anlamıyorum.
Şifa aramak uğruna uzaklara giderken yol boyunca yaşadığım duygusal anlar ve arabayı kenara çekip gözyaşlarımı yağmurlu bir günde akıtmak içimden geçen.
Çalışmak zorunda olan bir insanın önüne çıkan çalışamama zorlukları onu idama mahkum etmekten daha kötü.
Eve gelirken aksak yürümek ve kapıyı açan çocuğun çocuk gülümsemesinde ayakta durma zorunluluğu atom bombaları atıyor zihnimize.
Haftada iki defa tek kolon olmak üzere oynadığımız lotolar çıkma umudundan çok saçmalık gibi geliyor.
Çıkarsa gideriz bu diyarlardan.
Sarhoşken değilde sabah olduğunda ya yataktan sağlıklı kalkamaz isek diye tedirginlik hakim.
Gücümüz kesilirse ve yürüyemez duruma gelirsek.
O kadar kas gevşetici iğneler,ilaçlar ve fiziksel hareketler.
Hayat işine yarayanı yarı yolda bırakmaz.
Ona bir can daha verir ve yürümesi için duadan fazlasını yapar.
Köle çalışır ve kendini sevdiklerine adadığını zanneder.
