askerliğini şemdinli de yapmış bir abinin kardeşi olarak lanet ettiğim saldırı.18 ay boyunca her telefonda yüreğimizin hoplamasından mı bahsedeyim ben şimdi her sabah saat 5 te abimin sesini duyabilmek için ailecek hiç üşenmeden telefon başında beklediğimizi mi anlatayım? operasyona gideceğini söylediği günlerden hafızamda kalan tek görüntünün okuldan eve geldiğimde annemin koltukta boylu boyunca uzanmış aldığı sakinleştiricilerin etkisiyle hayattan kopuk hali olduğunu mu anlatayım?ve hala her şehit haberinde, her saldırı haberinde hepimizin bir köşeye çekilip acıyı içimizde yaşadığımızdan mı?tüm bu yaşadıklarımızı anlatsam ben şimdi hiç mi vicdanınız sızlamıyor şerefsizler desem ama boş laf vicdan mı var lan sizde?
