bugün itibariyle bir tanesini daha medyada gördüğümüz haberler. bu sefer sayı biraz kalabalık. biliyorsunuz artık 1-2 tane ölmesine alıştık. ama böyle toplu olunca birden uyanıveriyor insanlığımız. eğer bu 15 asker tek seferde değil de 2 haftaya yayılacak şekilde birer ikişer ölseydi gazetelerde ufak bir haberle bahsedilecek, sitelerde minik bir link verilecekti. çoğu haber bülteninde görüntüsüz yer alacaktı. çünkü bu kadar acı çekmek, aci çekme eşiğimizi yükseltti. 1-2 kişinin ölmesi pek bir şey ifade etmiyor artık.
şimdi yine artlarından ağıtlar yakılacak. bu her iki taraf için de geçerli. bir sürü haberin konusu olacak, askeri, sivili, basını şusu busu 25 yıldır izlediğimiz oyunu tekrar sahnelendirecekler. biz de elimizde mendil hem izleyip hem gözyaşımızı sileceğiz. ancak şu var ki bu askerlerin hepsine kahraman denecek. büyük çoğunlukta kayıtsız şartsız kabul edecek bunu. oysa ki onların hemen hiç biri kahraman falan değildi. daha dün dükkanda çalışırken, evde otururken, sokakta gezerken askere alınmış bir grup genç. askere gidip de ölmeden önce gördüğünüzde serseri dediniz belki kimisine, birsürü genellemeye kurban edip yobaz dediniz, dinsiz kafir dediniz, hayırsız evlat dediniz ya da çok dürüst biri, efendi bi adam da demiş olabilirsiniz. ama askere alınıp da yeşil kamuflajları geçirince üstüne birden kahraman yapıverdiniz. bir aile kurmanın sorumluluğunu bile almamıştı çoğu ama kahraman olmak zorundaydılar. olamadılar. olamazlardı zaten.
askerliği yaptığım yer de bu tip karakollardan biriydi. elbette ki çatışma çıkma tehlikesi vardı. orada şafak tüketen 50-60 kadar asker bir çatışma çıksa da savaşsak diye beklemedik hiç. bir kısmı köyünden ilk kez çıkmıştı, bir kısmı ilk kez başka bir şehre gelmişti, bir kısmı ilk kez bir üniversite bitirmiş adam görmüştü, bir kısmı kurulu düzenini bırakıp gelmişti. karakola yeni gelen askerlerin çoğu etraftaki dağlara bakıp bakıp ağlardı ben nereye geldim diye. en milliyetçisi bile o yerden bir an önce kurtulmak için şafak sayardı.
ben de bazen oturup bakardım bizim karakola. şimdi bizi basmaya gelseler ne olur diye. eğer o 4 aylık süre içinde ciddi bir baskına uğrasaydık herhalde hepimiz ölürdük. o kulübe gibi yerden bir kişinin bile sağ çıkabileceğini sanmıyorum. ben de kahraman değildim. 1 aylık bir acemilikten sonra gittim oraya. o 1 ayda aldığım en yoğun eğitim de uygun adım yürüme eğitimiydi. bir gün de atış yaptırdılar 25 metreden. hayatımda ilk kez 3 mermi sıktım, hedefteki kağıdı tutturamadım bile. öyle de kaldı. eğer bir çatışma çıksaydı eminim ben de bir kahramanlık yapamayacaktım.
diğer askerlere şöyle takılırdım. oğlum biz burda çatışma sonucu ölmeyeceğiz, ya mesut kazanı patlatacak, ya ahmet jeneratörü gümletecek, ya yusuf fırını yakacak, ya kenan tüpgazı patlatacak ya da ruh hastası resul'ün bi gece aniden kafası atıp bütün koğuşu tarayacak öyle öleceğiz. gerçekten de gündelik hayattaki işlerini bile yapmakta zorlanan askerlerin çatışma esnasında birden kahraman mehmetçik olmaları çok düşük bir ihtimaldi.
askerlik bittiğinde derin bir oh çekmiştim. benimle beraber uçağa binene yaklaşık 300 kişi de öyle. beni karşılamaya gelen ailem de öyle. kurtulmuştum kendi adıma. şu anda da ailemde, yakın akrabalarımda ve arkadaş çevremde, çatışmanın olduğu yerde askerlik yapacak birisi yok. ama artık iş buraya kadar gelince korkularım başkalaştı. şu an bu terörden bir şekilde beslenen, onu bitirmek istemeyen, istese bile adım atmayan, kendi amaçları doğrultusunda kullanan pkk, tsk, hükümet, partiler, dernekler, gazeteciler kim varsa hepsine lanet okumaktan başka hiç bir şey yapamıyorum. biliyorum ki bir çatışma 25 yıl sürmez, biliyorum ki herkes istese çoktan biterdi bu haberler. yıllardır alışveriş yaptığım ve mahallede hiç bir sorun yaşamamış olan kürt bakkalımla beni ve etrafımdakileri karşı karşıya getirmek isteyen kim varsa hepsine lanet olsun.
aklımın tv haberlerini kavradığı günden beri aynı olaylar dönüp duruyor. kendi adıma kurtuldum desem de bir gün eğer evlenirsem ve bir erkek çocuğum olursa, böyle bir karakola askerlik yapmaya gitmesi ihtimali korkutuyor beni artık. bir 25 sene daha sonra aynı haberleri görme ihtimali ve bunları engellemek isteyenlerin seslerinin hep cılız bırakılışı beni korkutuyor. bu karakol daha önce defalarca basılmış. 12 kasım 2034 aktütün karakol baskını gibi bir başlık görme ihtimalim beni 25 sene öncesinden korkutuyor.
