kürt'ü severim; fakat ne yalan söyleyim bir türlü sevemedim kürtler'i. evet, hatta otobüste yanımda iki tanesi bağıra bağıra türkçeye benzer bir şey konuşunca çok rahatsız oluyorum. sessiz konuşur musunuz demek istiyorum; ne yalan söyleyim korkuyorum diyemiyorum. zira geçenlerde tekinden "kibarca" yol istediğimde ziktir git lan mınağa yanıtını alınca, otobüstekilerin ne yanıt vereceğini tahmin bile edemiyorum. genelleme yapmak istemiyorum. gerçekten istemiyorum. ırkçı değilim, milliyetçi değilim, salt bir siyasi görüşüm de yok. solcu değilim, sağcı değilim. özgürlüğün toplumla olmayacağına inanmama rağmen, devlet sistemi içinde bireylerin olabildiğince özgür olmalarını dileyen biriyim.
ama kürtlere karşı düşüncelerim değişemiyor. değişmesine izin vermiyorlar.
13 yaşındaki kardeşimin bayramda topladığı parayı onu döverek almaları, her yerde bağıra bağıra ne dedikleri belli olmadan konuşmaları, işim-hobim-uğraşım gereği fotoğraf çekerken her seferinde inadına yalnızca kürtler tarafından rahatsız edilmem, senelerdir türkiye'de, istanbul'da yaşamalarına rağmen türkçeyi halen bilmemeleri, bir de hiçbir şeyi olmadan altında jeep olanı... hatta elektrik faturasını yatırmak için girdiğim sırada, önüme geçmek isteyene sıra sonda dediğimde "iyi ğir o zaman ben buradan girecğem" yanıtını aldığımda...
aralarında hiç mi iyi yok kardeşim, derseniz. aralarında iyileri de var. o kişilere de, şu yukarıda yazdığım ve benzeri şeyleri anlattığımda benden çok da farklı tepki vermiyorlar.
