okuldaydım dersteydim ,13 yaşındaydım ,öğretmen geldi ,oğlum dışarı gelir misin dedi. normalde kaba saba bir adamdı o çağıran müdür yardımcısı öğretmen ,ama o gün bir o kadar kibardı ve bir o kadar naifti bana karşı. dışarı çıktım ,üvey baban geldi annen hastaymış seni alacak dedi ,kekeleyerek. elini tuttum üvey babamın, eve kadar yürüdük, hiç konuşmadı evin önünde ambulans gördüm, ne oluyor dedim kendi kendime,tüm çocukluğumla. içeri girdim ablam bir kanepede ,abim diğer kanepede hayata küsmüşler. ablam beni görünce içeri gel dedi, hemen yatak odasına gidip üstümü değiştirdi. hastaneye gideceğiz ,annem hastanede dedi. annemin çalıştığı yerin ayarladığı esnaf sanatkar odası ambulansına bindik. bulunduğumuz ilçeden yaklaşık 40 km uzakta olan ,şehir merkezi hastanesine gittik (tıp fakültesi). daha önce hiç görmediğim bir yerdi, halbuki küçüklükten beri astımla cebelleştiğimden ,her hastaneyi görmüştüm bölgedeki. abim bana meyve suyu aldı ,bir de poğaça, ambulansın arkasını açtılar ayaklarımı dışarı sarkıtıp oturuyordum. meyve suyu ve poğaçayı yerken ,üvey babam geldi ve bana hala rüyalarıma giren o haberi verdi.
annem bana o gün 5 kez söylendiği gibi hasta değildi. gerçeği söyleyememişler 13 yaşındaki ergene. saat 03:15te kalp krizinden vefat etmiş annem tam 40 yaşındayken.tarih ise 12.05.2002.
ben ise o gün hayatımda ilk ve son kez cenaze namazı kıldım,elimde belki de bugünün parası ile 5 tllik ,3 hafta biriktirdiğim para ile aldığım anneler günü hediyesini sıkarken.
