4/5 yaşındaydım (olanlar parça parça kalmış aklımda) annem yerde kıvranıyor, ağlıyordu. Ben bir köşede dizlerinin üzerine çökmüş korkuyla izliyordum annemi. Kısa bir süre sonra babam geldi annemi alıp götürdüler...
Meğer annemin taşıdığı minik kardeşim ölmüş.
Bir müddet annemin yatması gerektiğinden yengem bakıyordu bize. O günlere dair unutamadığım kötü durumlardan biri de yengemin beni banyoda çamaşır çitiler gibi yıkamasıydı. Gözüme giren sabun, canımın yanması umrunda bile değildi. Kim bilir neyin hırsını çıkartıyordu benden. O gün anladım ki annemsiz hayat çok zor. Ve o günden sonra yengemi hiç sevmedim. Hâlâ sevmem. kendi de bilir, o da beni sevmez.
Bir çocuğun yüreğine sevgi tohumu da nefret tohumu da ekmek çok basittir ve ne ekerseniz onu biçersiniz.
