Vursan akılanmam, sövsen anlamam modundayım. Kitap okumayı bile bıraktım. Yaptığım tek şeydi. Şu sıralar sadece nefes alıp veriyorum. Öyle amaçsız, öyle gereksiz. En kötüsu de zamanın boşa gidişi üzuyor beni. Bir umrundasın iki umrundasın üçüncüde şutlanıyorsun. Herkes böyle değil... Böyle ulan? Herkes menfaatini düşünüyor. Gerçek şu ki, zevk aldığım bir şey kalmadı. Genç olsam bile ileride böyle bir dünyaya çocuk getirmek istemiyorum. Yardım ederim ama getirmek istemem. Sanırım kanserden daha hızlı ve etkili bir düşünce kanseri bu. Benim beynimi yiyor. Sanki içimde bir tane daha ben varım da yavaş yavaş kendimi tüketmek zorundaymışım gibi. Neden bu saçma düşüncelerle harmanlanıp yanıyoruz ki? Evden, okuldan, insanların içinden çekip gidesim geliyor sonra hiçbir şey yapmadan uyuyorum. Yolda yürürken samimiyetsizve yabancı yüzler görmek midemi bulandırıyor. Kafamı eğip dudaklarımı kemirerek yürüyorum. Öfkem neye kime biliyorum ama yine de öfkem mayalanıyor. Öyle anlamsız gamsız düşünceler işte. Biraz gözlerim yorulsun. Uyuyacağım.
