Soğuk ve yağışlı bir sonbahar akşamında eve gelip üstümdeki kıyafetleri yine evin içine atıyorum. Kim kaldı ki bu yağmurda hala biraz olsun yürümek isteyen. Sorunlarını bu yürüyüşlerde çözebileceğini sanan. Seçilmiş o kişinin ben olduğumu düşünüyorum tabiki de.
Içime değin işlemiş yağmurun soğuk damlaları. Bedenim eve girince daha fazla titremeye başladı. Yine umursamaz bir haldeyim kendimi. Çocukluğumdan beri yaptığım şeyi yapıyorum yine bir battaniyeyi alıp altında uzaniyorum. Hiç değişmiyor bu huyum. Evin içinde üşüdüm mü battaniye en sıcak sobadan daha fazla ısıtıyor beni.
Bu deli gibi yağan yağmur değil de insanların ruhsuz halleri o suratları canımı sıkıyordu. En mutlusunun yüzünde bile bir tereddüt saklanıyordu. El ele tutuşan sevgilerin elleri arasında bile sanki uçurum var gibiydi.
Içimden bir ses ' ruh emicileri gibisiniz ' diye homurdanıyordu onlarla karşı karşıya geldiğinde.
Soğuk ve umursamazlığım etkisini gösterip öksürüklere bir çıkış sağlıyordu. Arkasından da parmağımı oynatamayacak bir hal. Bu halde bile dışarıda gezerim diye geçiriyorum içimden. Yatağımın yanında çekmeceye uzanıp defteri çıkarıyorum. Aldığım bazı notları bazı yazılarımı okuyorum. Ve içimden kendime ne zaman düzgün yazmayı öğreneceksin diye söyleniyorum.
Karşıma bu yazıları yazan ben gelip oturuyor. Ne oldu sana böyle ne zaman bıraktın yazmayı ne zaman kaybettin benliğini diye arka arkaya sorularls hesap soruyor adeta. Sadece sessizlik oluyor bir cevap veremiyorum.
Yağmuru hatırla diyor, yağmuru hatırla. Sonra kayboluyor. Ne demek istediğini anlıyorum. Deftere bakıyorum ne zamandır yazmadığımı fark ediyorum. Bu boktan halle bile ayağa kalkıyorum pencereleri açıyorum. Karşısına oturuyorum yağmur damlaları evin içine girip yüzüme çarparken kendimk gecenin derinlerine bırakıyorum ve yağmurun o temizleyici güzelliğine saflığına bırakıyorum.
Ruhum sanki yeniden canlanıyor gibi renklerle müziğin melodileriyle doluyor gibi bir andı.
Gecenin derinlerine baktığımda yazacağım öykülerime bir selam çaktım.
