ben ne kadar zorlarsam zorlayayım kendimi, kimseye bağıramıyorum sözlük. öyle sinirim bozulsa, birileri ciddi anlamda kötü bi şeyler söylese de bas bas bağırıp kimsenin ağzına sıçamıyorum. -ha bağırmadan da çirkeflik yapabilirim, o ayrı- çünkü ne zaman sesim normal ses tonumun bi perde yukarısına çıksa gözlerimden yaşlar boşalmaya başlıyor. insanlar ağlamamam icin ellerinden geleni, hatta daha fazlasını yapıyor. kocaman kız oldum hala ota boka ağlıyorum. bağırmak istiyorum, kavga ederken sesim titremesin, hüngür hüngür ağlamayayım istiyorum.
aslında bu itiraf işinin de gereksiz olduğunu düşünüyorum. bilmiyorum işte içimden geldi.
