adam diz çöktü bu defa kendi isteğiyle. zaman geçti gitti, adam dişlerini sıkmaktan ağzı içi kan revan.. yazdıklarını okudu hissettiklerini. sonra farkettiki en çok korktuğu olmuştu. giden kadınla gelen farklıydı.
adam yine dizlerinin üzerinde ama gözleri dolu dolu, lanet etti kadare sonra sırasıyla kendine ve kadına. kendi gittiğindeki yaşananları hatırladı. koşa koşa dönüşünü ve şimdide yalnız bırakılışını.
adam gözlerini kaldırdı önce yerden sonra ayağa kalktı. gülümsemeyi düşündü ama vazgeçti. çünkü gülümserse güzel şeyler gelirdi aklına, aklına güzel şeyler gelirse kadını hatırlardı ve kadını hatırlarsa tekrar dizlerinin üzerine çökerdi. gülümsemedi adam kaslarını sıktı biri yumruk atacakmışcasına ama sadece kalbi acıdı. minnettar oldu tanrıya daha güçsüz yaratılmadığı için ve içindeki acıya rağmen hala bu şekilde düşünebildiği için.
kadın diz çök demişti adama ve adam dizlerinin üzerinde durarak onurlandırmıştı kadını.. kadın elindeki kırbaca bağlamıştı belki bunu ama şimdi adam ayakta kadın başka kollardayken farketmezdi sebep.
adam gidenin arkasından baktı "dönecek mi" diye değil, giderken dönüp bakacak mı diye. çünkü herkes bir gün olur gider ama giderken arkasına bakan, geride kalanı düşünen, verilen değeri hak edendir.
şimdi adam sütliman, fırtınalar aynı hızda ama gemisi daha güçlü o daha iyi bir kaptan. gelecekten korkmadan ufka bakıyor. yeni hayeller yeni aşklar ve yeni fırtınalar bekliyor...
