'seçtiğiniz' kadından hevesiniz geçince, hayatın gerçekleriyle yüzleşince, o kadının da her insan gibi etten kemikten, zaaflarıyla, siyahıyla beyazıyla normal bir insan olduğunu idrak ettiğinizde, yıllarını, özgüvenini, ışığını, neşesini çalıp sıkılınca terk ettiğinizde başlarsınız ağlamaya. yok kadınlar sömürücü, yok yiyici, yok asalak, yok beleşçi, yok kıç büyütüyorlar, yok nafaka niye var, yok öyle yok böyle. edebiyatın karın doyurmadığını da yakında öğrenirsiniz zaten.
