beşiktaş şampiyon olduğu iki senelik süreç içerisinde hakemler aynı hakemler, tff aynı tff’ydi.
başkanım hakemlerin hatalı kararlarına ‘olur öyle şeyler, sonuçta onlar da insan’ diyordu.
hatta başkanımın teknik direktörü hakem hatasıyla kazandıkları bir maç sonrasında ‘hakem de insan hata yapabilir. daha çok çalışıp hakemi de yenmeliler’ demişti, rakibine. rakip takıma.. saygılı ve filozofvari bir şekilde.
şimdi işler boka sardı, takım yaşlanmanın da ötesine geçti. performans alınamıyor, borç çok, yeni takım kurulamaz, transferler elde patladı. ne yapmak gerek? çıkıp adalet istemek.
adalet..
çok değil, birkaç gün önce oynanan bir maç vardı. konyaspor beşiktaş. şu rakibinin tenasül organına tekme atan adamın maça girmesiyle 1-0 skoru 1-2 ye çevirdikleri maç...
aynen, adalet.
adamsın kavrejmin trabzonsporlu rakibinin bileğini kırmaya çalıştığı pozisyonu hatırlıyoruz diye umuyorum. hani şu sol kanattan bindiren, kavrezmi geçse gol atacak oyuncu. şimdilerde bursaspor forması giyen.
hatırladınız mı? işte o pozisyonda kujarm rakibinin bileğine kasten, isteyerek, acımadan sağdan girdi. rakip çok şanslıymış ki ayağı j formunu alıp esneyerek kırılmadı.
kırmızı kart? aynen, adalet çok önemli.
talisca diye bir şopar vardı, hatırlarsınız. bir galatasaray maçında atağa kalkarken donkla girdiği bir mücadele vardı. önce donk’a ‘dirsek’ attığı ama donk’un yıkılmadığı pozisyon. hatırlarsın, yıkılmayan donk koşmaya devam edince tatararliscsa kendini yere atıp donk’a kırmızı kart çıkartmaya çalışmıştı.
karşılığında kart görmemişti, aynen adalet.
tüm bunlar olurken sus pus olan başkanım şimdilerde adalet bekçisi olmuş, çok ilginç. kendi konuşur kendi dinler.
o gücü yetmediğinde ağlaşan ve ağzına meme verilen dönem bitti. takımını toplayıp beşiktaş huzurevi’ni ziyarete gitmeli. o zaman takımının neden bu durumda olduğunu anlayacaktır.
