Dün gece bitirdiğim ve bir 5-10 dakika beni derinden etkileyen , düşündüren Orhan Pamuk kitabıdır.
Öncelikle şunu demeliyim ki hepimiz kitabın ilk sayfasındaki paragraftaki cümlelerde kendimizi bir saniyeliğine de olsa bulmuşuzdur.
--spoiler--
"hayatımın en mutlu anıymış, bilmiyordum. bilseydim, bu mutluluğu koruyabilir, her şey de bambaşka gelişebilir miydi? evet, bunun hayatımın en mutlu anı olduğunu anlayabilseydim, asla kaçırmazdım o mutluluğu. derin bir huzurla her yerimi saran o harika altın an belki birkaç saniye sürmüştü, ama mutluluk bana saatlerce, yıllarca gibi gelmişti" (syf-11)
Kemal'in bu anlamsız saplantılı - adı aşk mıdır bilemem- ilişkisinde kendimi de buldum.Sonra kendime bakıp "Bu kadar salak mıydın sen de ya" diye kendime sövdüm.
Füsun'a küfür edenleri görüyorum aranızda.Evet kitabın ikinci kısmında gerçekten Kemal'i sevdimi bilemem ama 18 yaşındaki Füsun gerçekten Kemal'i sevdi. Ve her şeye rağmen nişana bile geldi.Bu yüzden kimsenin Füsun'un üstüne gitmesine dayanamıyorum.
--spoiler--
Aşkın ne kadar gereksiz bir şey olduğunu anlattığı için yazara teşekkür ediyorum.
