Rüyalarıma giriyorsun bazen, belli belirsiz yüzünü görüyorum sanki. Unutmuşum galiba yüz hatlarını biraz. Yanaklarını, dudaklarını, kaşlarını... Ama bir şeyi unutmadım, unutamadım belki de; gözlerini. insanlara bir başka bakıyorum artık, gruplara ayırıyorum onları; sana benzeyenler, benzemeyenler. Benzemeyenlere hiç bakmıyorum bile, biraz benzeyenlere bakıyorum. Her seferinde ayrı bir yerini benzetiyorum onlara, bazen kaşlarını, bazen saçını, bazen ellerini, bazen de gözlerini. Rüyalardan hatırladığım kadarıyla tabii ki... Sonra kızıyorum kendime, nasıl benzetirsin diye. Senin sevdiğin, senin bir tanen, başka birine benzeyebilir mi hiç? O bir tane, adı üstünde "bir tanen" senin. Bu yüzden sevmemiş miydim onu? Kimse gibi olmadığı için sevmemiş miydim? Yoksa niye unutamadım hala, üstünden bu kadar zaman geçmişken? Niye ondan bahsediyorum hala, yerli yersiz başkalarıyla konuşurken? Unutmaktan mı korkuyorum yoksa, tıpkı unutulmaktan korktuğum gibi? Ne kadar çok şeyden korkmaya başladım böyle, eskiden böyle değildim ben. Ne zaman tanıştım korkularla? Ne zaman kaynaştım bu kadar onlarla? Ondan sonra mı oldum böyle, yoksa korkak bir heriftim de kendimi mi kandırıyordum? Tıpkı bazılarına, onu unuttuğumu söyleyip kandırdığım gibi. Unutmadım işte, unutamadım. Bu kadar güçsüzüm işte, bu kadar iradesiz. Bunu kendime bile söyleyemiyorum. Bu kadar korkağım işte. Alıştım ama artık korkularla yaşamaya, senden sonra alıştım. Senden sonra alıştığım birçok şey gibi... Nerdesin şimdi, ne yapıyorsun, kimi düşünüyorsun, yarın ne yapacaksın, insanlara nasıl bakacaksın? Bilmiyorum. Ama ben biliyorum nasıl bakacağımı, biliyorum kimi düşüneceğimi. Yine sınıflara ayıracağım onları, farklı farklı bakacağım her birinin yüzüne ve yine seni düşüneceğim, sadece seni. Tıpkı senden sonra olduğu gibi...
