o kadar fazla ki artık kapalı alana dahi ihtiyaç duymuyorum korkmak için. önümde görüş alanımı kapatacak herhangi bir şey (duvar, masa, sandalye, insan, özellikle insan, bazen gözlüğüm) beni krize sokmaya yetiyor. yemek yediğim alanda kendimi kıstırılmış hissetmeme neden olan su şişesi, bardak, peçetelik bile bunu tetikleyebiliyor. mesela yanımda benden uzun olan bir insan varsa ve oturuyorsak sürekli olarak geriye yaslanmasını istiyorum, o tarafa bakarken kapana kısılmış hissetmemek için. yeni bir yere gitmişsem alan derinliğinin en fazla olduğu tarafa oturmazsam kesinlikle sakin kalamıyorum, genelde bu yüzden kapıya bakan tarafa oturuyorum.
konserlere gidemiyorum. otobüsler çok kalabalıksa binemiyorum. asansöre binme zorunluluğundaysam kabine adım attığım anda midem düğümleniyor, tek başıma binemiyorum.
hatta bir keresinde arkadaşımla bindiğimiz asansörün zemin kata indiği anda ışıkları kapanmıştı. elimde cam şişeyle istemsiz bir şekilde kapıya vurdum. saniyede. sevgili dostum elimi tutup dur demese büyük ihtimalle camı kırana kadar cama vururdum. buradaki asıl olay da aslında asansörün kata inmiş olması, kapıyı ittirsem inebilirmişim. delilik anı gibi bir şeydi.
bir de, eğer böyle stres anlarında hızla bulunduğum alandan uzaklaşmazsam bayılıyorum.
