ablan evlenirken tamda 'evet' derken hissettiğin yegane yalnızlık duygusudur.yeniden çocuk olunup anne evde yokken kafadan uydurma karışık yemekler yapılabilir,o okula giderken her sabah götüremeyeceğini bile bile arkasından ağlanabilir,her dışarıdan dönüşünde sana bişey getirdiği ve onu özlediğin için sabırsızlıkla beklenebilir,tanımlarının ne olduğunu bilmediğin her şey ondan öğrenilebilir,onun tarafından korunabilirsin,sırf o okuyor diye daha 8 yaşında olmana rağmen nazım hikmet okuyup keşke anlayabilsem diye üzülebilirsin,abinle saatlerce ne konuşuyorlar diye merak edip kıskanabilirsin,arkadaşları geldiğinde seni de odaya alsınlar diye yırtınarak ağlayabilir reddedilsen bile utanmayabilirsin,herhangi bi arkadaşıyla tanıştığında kendini çok önemli hissedebilirsin çüünkü.ama eşek kadar olunmuş koca evde bi başına kalmışsındır artık...ama hep yapabileceğin ve bundan mutluluk duyabileceğin şeyler vardır.hep ve her zaman...onunla gurur duymak,ona borçlu olmak,onu çok özlemek,kocasından kıskanmak veee son olarak onuu deli gibi sevmek... (bkz: sözlüğe içini dökmek)
