yaklaşık 3-4 aydır düşündüğüm ve dün gerçekleştirdiğim hadise. iş yeriniz ne kadar güzel, ne kadar sıcak olsa da bazen ayrılmak zorunda kalabiliyorsunuz. Benim yaşadığım tecrübe bu şekilde idi. Parası hariç her konuda gerçekten çalışmak istenilecek yerdi. Para ise hem kişisel hem de genel durumda çok önemli bir faktör olduğu için bu kararı sonunda verebildim sanırım.
1 buçuk yıldır her gün, herkesten fazla gördüğüm insanları bırakmak beni duygusal olarak bir ayrılık psikolojisine soktu galiba. Kendimi hep birilerine çok bağlanan bir insan olarak görmüştüm ama genelde bu kızlar hakkında olurdu, şu an bir iş yerine bunu hissediyor olmak çok ilginç geliyor, ama bu benzetme sayesinde bana göre olmayan bir kızdan nasıl ayrılıyorsam ve atlatmaya çalışıyorsam bunu da bu şekilde atlatmaya çalışacağım. Alkol ve müslüm gürses geceleri ile olmasa da en azından bir gece hafif şekilde içerim.
Oldukça kişisel bir tecrübeyi paylaşmış oldum sözlük, genel hatlarıyla başka birisinin düşüncelerine tercüman olur mu bilinmez ama buraya yazmak biraz da olsa rahatlattı beni.
Not: ayrılma faslım; iyi insanlar oldukları için oldukça kolay geçti. ayrılmak istediğimi söyledim, sakince sebebini sordular. Yeni bir teklif aldığımı, değerlendirmek istediğimi söyledim. Tamam dediler, yasal bulunma zorunluluğu falan önemli değil, diğer şirket ile ne zaman anlaştıysan o zaman çıkabilirsin gibi muazzam tatlı bir yaklaşımda bulundular. tabi bu durumda bitmemiş bir projemin olmaması da önemliydi, bir şeyin ortasında olsam ben de bitirene kadar kalmayı düşünürdüm sanırım. dilekçemi verdim ve bitti dostlar.
