O gun dogum gunum olacakmis. babami sabahin kor karanliginda jandarmalar alip goturmeseymis. anam hamile oldugunu unutmus. evde iki hafta boyunca bir kelime konusulmamis. ilk cumleyi o zaman 3 yasinda olan ablam kurmus. "anne.. babam oldu mu?..". ilk distan gozyasi o gun dokulmus evde.
o gunu kisa cumlelerle anlatir insanlar. uzun cumleler bir mantik icerir. o gunun icinde boyle bir sey kim gordu ki?..
apolitik buyuduk, nefretle buyuduk o gunden sonra. "olmesin o adam(!), allahim n'olur olmesin" diye omrum boyunca dualar ettim. o yasadikca bir gun karsilasma sansimizin oldugunu bildim. o gun geldiginde sadece 1 yumruk hakkim olacagini bildigim icin kutuphanedeki uzakdogu savas sanatlari kitaplarini okurdum ergenlik doneminde. en etkili yumrugu okudum aylarca ve hala umudum var. nefretimi daga tasa degil o'nun agzinin ortasina kusmaya yeminim var. umudum var. anami aglatanin anasini aglatmaya.
olmasin bir daha boyle bir gun, nefretle buyumesin cocuklarimiz. biz hic bir zaman dengeli, mantikli dusunen insanlar olamayacagiz. birakin bari cocuklarimiz sevgiyle buyusun.
