her şeye olan inancımı kaybedebiliyorum. her şeyden korkutucu bir hızda vazgeçebiliyorum. bu da inanılmaz yıkıcı oluyor. çok sabırsızım. baş edemediğim şeyleri genelde yok ediyorum. tüm bunların kümülatif sonucu da kendime zarar vermek oluyor.
hayatta kendime koyduğum hedeften bile tam emin değilim. öylesine savrulup gidecekmişim gibi muamele görmeye alıştım ve işin kötüsü savrulup gitmek umrumda da değil.
aşık olduğum her erkek narsist birer piç oluyor. ve bu da inanılmaz yorucu. tek istediğim düzgünce sevmek ve sevilmek iken tüm ilişkilerimin satranç oyununa dönmesinden bıktım usandım. işin kötüsü bizzat kendim oyun oynar gibi ilişki kuruyorum. sırf bundan kurtulmak için dünyanın en düz insanıyım oyununu oynadım. o da çok sıkıcı geldi. ben galiba beceremiyorum kadın erkek ilişkilerini.
insanın kendiyle ne yapacağını bilmemesi çağımızın hastalığı galiba. ben de bundan muzdarip bir insanım işte.
