öyle böyle bir kızdır, yani herhangi bir kızdır. normal kızdır.
uzun yıllar önce, aslında o yılların adı uzun yıllar önce değil; "erkek arkadaşımın kılıma zarar gelmesinden korkacağını, benden çok üzüleceğini düşündüğüm yıllar"... işte o yıllarda...
ilk sevdiğim, ilk kez elini tuttuğum, ilk kez gözlerinin içine baktığım, ilk kez seni seviyorum dediğim, ilk kez aşkım ve türevi sözleri sarfettiğim * sevgilim hiç sebep yokken ayrıldıktan sonra klasik dişi yakarışları çığırtkanlığımla her daim neden neden diye sorup dururken bir arkadaşım sormuştu:
-vermedinse ondandır.
-neyi?
-neyi olacak?
-nasıl yani?
saflığın, toyluğun tavan sınırlarında dolaşıyorum...
-ee kızım erkek milleti.
-yok canım olur mu öyle şey. tamam terketti ama öyle biri değl ki o...
sonra acım geçti, aşk ateşim söndü... hatırladım. evine davet etmişti erkek arkadaşım. herhangi bir çekincem olduğundan değil, o gün işim olduğundan-müsait olmadığımdan gelemem demiştim.
-işte benim de senden beklediğim budur. benim aşkım hemen öyle eve filan gelmez. demişti...
daha sonra bir tatlı sert atışma sırasında ise;
-sen bana güvenmiyorsun zaten. eve çağırdığımda da gelmemiştin.
ama aşk filmindeyiz ya. şapşallık rolünü giymişim adeta.
nitekim vermedin mi sorusunu soran arkadaşımın haklılık payı olabileceğini düşündüm.
-belki de sen haklıydın?
-gerçekten hiç birşey olmadı mı aranızda...
-olmadı.
-yoksa sen de kendini evleneceği erkeğe saklayan kızlardan mısın? böylece erkekler için özelleşmiş olduğunu mu düşünüyorsun?
-ne yapayım halka mı arz edeyim?
daha sonrasını dinlemedim bile. kızların erkekler için obje olduğunun ispatı konudur bu. bakaretin mahremiyetini, masumiyetini, bayanlar için nitel ya da nicel değil ruhani bir önemi olduğunu anlayamazlar. fakat tabiatın kanunu anlayışsız olan erkek değil, kendini pespaye etmeyen kızdır. varsın öyle bilsinler...
