kapalı olduğu zaman ayıbı, günahı ve vahşeti örtemeyendir!
diyelim ki bir işkence odasının kapısıyım ben. her gün o insanlık dışı hareketleri başka insanların görmesini, duymasını engelliyorum. ama ben, tüm o çığlıkları, yakarışları bizzat duyuyorum. o yardım ister gibi bakan, gözü yaşlı insanları çok net görüyorum. üstüme sıçrayan kanlarının sıcaklığını delice hissediyorum..! ancak hiçbir şey yapamıyorum.. işte bu yüzden kendimden utanıyorum.
ya da beyaz bir sarayın kapısıyım ben. savaş kararları, işgal kararları beni kapatıp alınıyor. ****
düşünsenize binlerce masum insanın canının alınacağını ilk ben duyuyorum, gıkım çıkmıyor.. yine utanıyorum. ama şunu düşününce seviniyorum: cansız bir varlık olmama rağmen, canlılardan daha şerefliyim. bir şey yapamasam da en azından onlar gibi kan dökmüyorum!
