Ben değilim.
ihtiyaçlarıma veya manevi boşluğuma yenik düşüp hiçbir zaman yanıma tipi iyi diye insan almadım. Bir insanı bana çeken beraber geçirdiğimiz vakitten zevk almam, birbirimizi anlayabilmemiz oldu hep. O zaman o insana her anlamda güzel bakabiliyorum.
Edit: sevmediğim insana güzel bakamadığımdan, sadece elini yüzünü insana benzettiğimden ve bakışımın hislerimin bundan öteye gitmediğinden, bir insanı bana çeken etmenlerden bahsettim.
elbette duygusuz bakınca tipin iyisini kötüsünü ayırt edebiliyorum ama bunun o insanı yanıma almamda bir etkisi olmuyor.
