15 yaşındayken kaşar peynirini çok yediğim öne sürülerek babam kendi arkaşının yanında azarlamıştı. Sonrasında yan odaya geçip hüngür hüngür ağlamıştım. o adam hâlâ hiç değişmedi. Çocukluğum ve ergenliğim böyle geçti. Şimdi büyüdüm kendi yolumu buldum ama yaşattıkları aklıma geldikçe günden güne kin besliyorum istemeyerek. Kısa bir süre önce ilişkimi tamamen kestim. Şu an 74 yaşında bi ayağı çukurda olmasına rağmen kuyruğunu dik tutmaya çalışıyor. Bize karşı Çok ketun bir insan olduğu için hiç babam olarak hissetmedim kendisini. Şimdi benim de çocuklarım var ve üzerlerine çok titriyorum benim yaşadıklarımı yaşamasınlar diye. Ne yazık ki kendi kaderimizi seçme gibi bir hakkımız da yok. O nedenle Allah kimseye böyle anne ve baba nasip etmesin.
