kimse sevmiyorsa sevgiyi hak etmedikleri içindir. sevgi yoksa saygı da olmuyor haliyle. eş anneden öncedir arkadaş. evlenmişsin bitmiş gitmiş artık. o saatten sonra senin hayat arkadaşın, can yoldaşın, sevgilin, annen, baban, varın yoğun eşindir. onunla yaşayacak onunla yaşlanacaksın. hayatla başa çıkmayı onunla öğreneceksin. anne olacaksın baba olacaksın. kendi yaşayamadıklarının bedelini 'anneyim ben' kisvesi altında geline, damada ödetmeye çalışmak nedir ya? benim annem, gelinleri onu davet etmedikçe oğulları ne kadar ısrar ederse etsin evlerine dahi gitmez huzursuzluk çıkmasın diye. rahmetli nenem en küçük oğluyla gelini rahat etsin diye kendine evin yanına bir oda yaptırmıştı, orada yaşadı orada öldü. belli bir yaştan sonra artık yetişkinliği, söz hakkını, evi barkı, idareyi, onların bakış açısı ve hissiyatıyla 'hakimiyeti' senden sonrakilere bırakmayı bilmek gerek. sen hayatında birinin annesi olmak dışında bir halt beceremedin diye bunun bütün yükünü birbirini seven, evlenip yuva kuran insanlar mı çekecek? bunca kuşaktır sevilmiyorlarsa vardır bir sebebi. çocuklar mutlu olsun bana yeter deyip gerçekten kabuğuna çekilen, kendi yaşamına ve işine gücüne bakan annelere saygıyla...
