Başıma gelen bir şeyi anlatayım. Tanım da içindedir.
Vicdan ve merhamet denen şey benim tüm hayatımı mahvetti.
Adamın biri asgari ücretle bi hastanede çalışıyor taşeron. Bir de zar zor kafe açmış. Hakı bokunu kurutmuyor. Ailesine bakmak zorunda. Ana hasta, baba hasta, okumak isteyen ama okuyamayan bi kız kardeş, meme kanseri abla, kocasından şiddet gören bi kız kardeş daha. Herkes bu adamın eline bakıyor.
Hiçbirini yüzyüze tanımadım ama hepsiyle telefonda konuştuğum kadarıyla doğru olduğuna kanaat getirdim.
Zaten karşı tarafın oç oluşuyla senin mallığın doğru orantılı.
Dedi ki, bana kredi vermiyorlar. Senin adına çekelim, ben sana ödeyeyim. Hiç düşünmedim ki bu adama bankalar neden kredi vermiyor acaba diye. Olur dedim.
30 bin türk lirasının tek kuruşunu alamadan adam kayıplara karıştı. Hepsini eşimin yardımıyla zar zor ödedim. Sağolsun adamcağız bir kere bile bunu yüzüme vurmadı.
Bense buna net orospu çocukluğu diyorum. Benim mallığım da tartışmaya açık. Yıllar geçti bu pislik hatıranın hıncı içimde.
