Babamla mesaiye kalmıştık. Yanlış yazılan kağıtların arkasına hep yaptığım gibi elimde mavi tükenmez kalem ile resimler çiziyordum. Gökkuşakları, çiçekler, kelebekler falan... sonra önümdeki minik televizyondan bir ses geldi. Küçücük bedenimle üzerine oturduğum masayı kırdığımı sanmıştım. Kafamı kaldırdığımda ikiz kulelerin yandığını gördüm.
“Babaaaaa televizyonda bir yerler yanıyor! Gel bi bak altta yazılar var çok hızlı geçiyor, okuyamıyorum ben!”
Oturup babamla film izler gibi gecenin bir yarısı o kadar insanın ölümünü, cayır cayır yanışını canlı izledik.
