ilk kez birini sevdiğinde ayrılık zamanı başa gelen histir. Acemiliktir. Sonra bi daha sevilir, belki bi daha.. sonra belki yine... “seviliyormuş be” denir.
Bi seferindeyse başa gelenin aşkla harmanlanmış bi sevgi olduğu anlaşılır. Ayrılık zamanı geldiğinde his yine ilkindeki gibidir, “bi daha kimseyi onu sevdiğim gibi sevemem”.
Ama bu sefer ilkindeki gibi duygu acemiliğinden değil de, kendini tanımaktan gelen bi histir.
Doğrudur da valla, bi daha kimse onun gibi sevilmez. Yerini yeni bi hisse bırakır, daha korkunçtur, o dA tam olarak şu:
“Bi daha hiç sevemiycem galiba”
