kırılmasın diye dururmuş kalbi, hep ortada kalırmış insan. yanına sevinci alır diğer yanına hüznü koyarmış. ayna anda iki yana da adım atmak istermiş bacaklarını kollarını kocaman açıp.
ikisine dokunabilmek istermiş.
bir duyguya düştüğünde tamamını yaşamak istermiş. ağır bastığı adımın sonuna kadar gelip çocukluksa çocukluk, ağırlıksa olabildiğine ağır, içinden geleni yaparmış.
canı yanınca can yakar, işaretler koyar, mesajlar bırakır, düşünmeden davranırmış... çünkü ortada yürümenin en zor yanı, dengede olabilmenin en zor yanı ufak adımlar atmakmış ama insanlar ufak adımlar atamaz iki yanında iki duygu varken.
seçim yapma anı geldikçe, adımlarda büyür seçince kaçabilelim diye hep bu dönem yapılan herşey sevgi sanılırmış.
hız, sadakat, bağlılık yeminler, tutku, arzu, balonlar ve aşk...
hepsi sevgi adını alıp, söze dökülürmüş.
oysa ortada kalabilmekmiş sevmek. hiç beklemediğin bir anda gülümseyen bir yüz, esen bir rüzgar, aranan bir sesmiş.
sevmek, beklemenmiş...
