Yıllık izinlerimde geliyorum uzun zamandır. Her gelişimde içim içime sığmıyor ve her geldiğimde kendime bir, içime sığmayan içime başka bir oda tutuyorum hangi otelde yer bulursam o otelden.
Son 3 yazdır geldikten kısa süre sonra omuzlarıma tarifi imkansız bir hüzün çöküp kalıyor. istiklâl’de yürümeye bayılırdım mesela 3 tur dönerdim aşağı yukarı ama şimdi ruhumda en ufak kıpırtısı yok. Bir yabancı gibi asıyor suratını sanki şehir.
Hoşbuldum diyorum sallamıyor, adımlarımı attıkça o kaçıyor bir adım geriye her seferinde. istanbul artık bir şehir bile olamıyor sığmıyor içim. Yarın dönüş vakti geldiğinde gene alnından öpeğim, seneye gene kancaya takılmış balık gibi geleceğim şu şehre ama sanırım artık korkuyorum biraz daha eksilmiş, biraz daha yozlaşmış, biraz daha yabani bulacağım.
