insan ruhunda açan güneşin, yağan yağmurun, kapanan havanın, erimek bilmez pis karın insanı dışarıdaki havadan daha çok etkilediğini düşünürüm hep.
havada kar varsa sobanın başına geçer ayaklarını değdirip çeke değdirip çeke ısınırsın da eğer ruhundaysa o erimek bilmez pis kar, kapalı hava, buz gibi soğuk ;
elektrikli sobanın önüne minderi çeker oturursun, çayını içersin montla durursun da yine üşürsün.
hem de tüm haberler aralık ayında bahardan kalma gün diye bangır bangır bağırırken.
facebookta millet gezme, piknik, mutluluk fotoğrafları paylaşırken onlara kızarsın ulan amına kodumun çocukları nasıl bu kadar mutlusunuz? ne sıcağı üşüyorum. üşüyorum amına koyayım köpekler gibi üşüyorum.
ben bu anı 26 aralıkta yaşadım, yıl 2015.
şu sıralar aklıma geldi o günler de, açtım o zamanın haberlerine baktım.
tüm türkiye de bir sıcak hava hakimmiş, 20 derecenin üzerindeymiş havalar.
ağaçlar ilk bahar sanıp çiçek açmış oha.
ben elektrik sobasının önünde montla oturuyordum, yine de üşüyorum diye ağlıyordum. ağlamamın başka sebepleri vardı. aylar hep şubattı aq.
bir başka örnekte şu 8 ay mesela.
neden bilmem(!) :d mayıstan kalmayım. aylar hep mayıs sözlük. hatta nisanın sıcak günleri :d
